Soms heb ik een flasback naar het schrijven van één van mijn eerder boeken. Dat was dinsdag toen ik in de kleedruimte mijn sportschoenen aantrok. Er zat een vrouw naast me, die voor de tweede keer ging fitnessen. Ze vertelde dat ze hoopte dat haar hoofd een beetje mee zou werken. Ik vroeg of ze hoofdpijn had. Misschien griep? Zij vertelde mij toen dat ze leed aan Alzheimer in beginnend stadium. Ik was echt verbijsterd. Zowel over haar openheid als over wat ze vertelde.
Opa Vermist (wegmoffelen)
Door dit gesprekje dacht ik terug aan het eerste boek dat ik schreef nadat ik mijn schrijfwerk weer oppakte: Opa vermist. (ook als Ebook verschenen) Eerder geschreven boeken moffel ik vaak een beetje weg. Omdat ik zoveel onvolmaaktheden zie. Maar vandaag overwin ik mezelf en haal dit boekje naar voren.
![]()
Het greep me aan
Ik schreef dit boekje met flarden van herinneringen aan mijn eigen opa. Ook verwerkte ik er een paar ervaringen in die ik opdeed tijdens het begeleiden van twee dementerende cliënten. Niet letterlijk. Ik verzon er veel omheen en maakte de personen onherkenbaar. Het was een hele zoektocht om medische dingen helder te krijgen. Ook het lezen over 'omgaan met Alzheimer' kostte me heel veel tijd en ik werd er af en toe flink emotioneel van. Je zou maar Alzheimer hebben! Tijdens het studeren was ik af en toe bang dat ik het zelf ook zou krijgen later. Het greep me erg aan, dit onderwerp.
Review
Volgens een review is mijn taalgebruik duidelijk in dit boek. Het geloof komt een paar keer aan bod. Er blijft ruimte voor de vraag of God wel goed voor opa zorgt. Ik las net dat ik zonder opsmuk en respect een goed verhaal heb vertelt over de ziekte van Alzheimer en wat deze ziekte met de zieke en direct betrokkenen doet. Toch leuk om zo'n review te lezen: krijg weer zin om te schrijven nu.
Blij met boek
Toen ik die vrouw naast me haar sportschoenen aan zag trekken, bij fitness, dacht ik: Wat is het toch een rotziekte! Opeens was ik blij dat ik 10 jaar geleden geploeterd heb op Opa vermist. Zo'n boekje kan helpend zijn voor kinderen een zo'n opa of oma hebben.
Opa vermist? (Niet wegmoffelen).
Opa Vermist (wegmoffelen)
Door dit gesprekje dacht ik terug aan het eerste boek dat ik schreef nadat ik mijn schrijfwerk weer oppakte: Opa vermist. (ook als Ebook verschenen) Eerder geschreven boeken moffel ik vaak een beetje weg. Omdat ik zoveel onvolmaaktheden zie. Maar vandaag overwin ik mezelf en haal dit boekje naar voren.
Het greep me aan
Ik schreef dit boekje met flarden van herinneringen aan mijn eigen opa. Ook verwerkte ik er een paar ervaringen in die ik opdeed tijdens het begeleiden van twee dementerende cliënten. Niet letterlijk. Ik verzon er veel omheen en maakte de personen onherkenbaar. Het was een hele zoektocht om medische dingen helder te krijgen. Ook het lezen over 'omgaan met Alzheimer' kostte me heel veel tijd en ik werd er af en toe flink emotioneel van. Je zou maar Alzheimer hebben! Tijdens het studeren was ik af en toe bang dat ik het zelf ook zou krijgen later. Het greep me erg aan, dit onderwerp.
Review
Volgens een review is mijn taalgebruik duidelijk in dit boek. Het geloof komt een paar keer aan bod. Er blijft ruimte voor de vraag of God wel goed voor opa zorgt. Ik las net dat ik zonder opsmuk en respect een goed verhaal heb vertelt over de ziekte van Alzheimer en wat deze ziekte met de zieke en direct betrokkenen doet. Toch leuk om zo'n review te lezen: krijg weer zin om te schrijven nu.
Blij met boek
Toen ik die vrouw naast me haar sportschoenen aan zag trekken, bij fitness, dacht ik: Wat is het toch een rotziekte! Opeens was ik blij dat ik 10 jaar geleden geploeterd heb op Opa vermist. Zo'n boekje kan helpend zijn voor kinderen een zo'n opa of oma hebben.
Opa vermist? (Niet wegmoffelen).